Potrzebne roślinie składniki pokarmowe są w różny sposób zatrzymywane przez glebę. Rozpuszczalne w wodzie związki potasu, wapnia i azotu są zatrzymywane na powierzchni cząstek spływalnych lub najdrobniejszych cząstek próchnicy. Natomiast azot, w formie azotanowej, nie jest zatrzymywany przez glebę, dlatego saletrę stosuje się dopiero wówczas, gdy rośliny rozwiną dostatecznie swój system korzeniowy i mogą natychmiast wykorzystać ten nawóz. Związki fosforu są zatrzymywane przez glebę w taki sposób, że w roztworze glebowym wchodzą w związki z wapniem, żelazem i glinem, tworząc związki nierozpuszczalne osad. Dzięki temu fosfor jest magazynowany w glebie, ale staje się mniej przyswajalny dla roślin. Nazywa się ten proces uwstecznianiem fosforu. Jest to główna przyczyna słabego wykorzystania nawozów fosforowych przez rośliny. O dostępności fosforu dla roślin decyduje odczyn gleby. Na glebach silnie kwaśnych tworzą się trudno rozpuszczalne związki fosforu. Wapnując gleby kwaśne, można zwiększyć przyswajalność fosforu. Podobny skutek przyniesie zwiększenie ilości próchnicy, która łatwo wchodzi w związki z fosforanami, czyniąc je łatwiej przyswajalnymi. W celu zwiększenia przyswajalności fosforu nawozy fosforowe produkuje się w postaci granulatu.
